mad about you (III)

Give me all your true hate and I'll translate it in our bed 

Into never seen passion, never seen passion 

That it why I am so mad about you

            Wchodząc do mieszkania zauważam ślady czyjejś obecności. Fałsz dochodzący z kuchni z pewnością nie należy do Majki. Majka nie ma też takiej dużej czarnej kurtki i kajaków zamiast butów.

   -Miałeś być wieczorem – staję w wejściu do kuchni i patrzę na wywijającego przy blacie Michała. – Co robisz?

   -Tosty – uśmiecha się dumny z siebie.

   -A po co ci mój fartuch do robienia tostów?

   -Żebym się nie pobrudził – Michał bez ostrzeżenia podchodzi i całuje mnie w usta. Zirytowana odsuwam się od niego, ale on nie wygląda, jakby się tym w jakikolwiek sposób przejął.

   -Michał, rozmawialiśmy o tym – opieram się o gorący kaloryfer, by ogrzać zmarznięte dłonie. – To wcale nie było potrzebne.

   -Co nie było potrzebne? – Niedźwiedź stawia na stole talerz z tostami. – To, że cię pocałowałem? No właśnie było, bo się stęskniłem za tobą. A teraz jedz.

   -Zawsze podziwiałam twoje kulinarne zdolności – wzdycham ciężko i siadam przy stole. – O której przyleciałeś?

   -Po dziesiątej. Majka mnie odebrała i do was przywiozła.

   -Ta mała żmija spiskowała z tobą za moimi plecami? Na piechotę będzie zapieprzać do Wałcza.

   -Ona trzyma moją stronę.

   -Zgadnij, kto i gdzie jej nie będzie trzymał.

         Dobry nastrój Michała błyskawicznie pryska. W milczeniu czeka, aż jego tosty się zrobią i siada naprzeciw mnie.

   -Mam nadzieję, że nie usłyszę, że to ja jestem wszystkiemu winien – powoli przeżuwa jeden kęs. – I że Monika nie będzie robiła żadnych problemów.

   -Pamiętaj, że ja byłam zaręczona, a teraz ze ślubu nici – wzruszam ramionami. – To ja się będę tłumaczyć, dlaczego tak się stało. Przyjedzie Ewka, będzie się chwalić swoim idealnym narzeczonym i idealnie zaplanowanym ślubem, ciotka Danka zacznie wypytywać, dlaczego nie przyjechałam z Rafałem, a wiesz, jak to się wszystko skończy? Zamknę się w pokoju i będę wyć. Wspaniały scenariusz, co nie?

   -Matyldziu, zawsze możemy dać dzidę do Turcji.

   -Misiałku, mogłeś wcześniej o tym pomyśleć.

        Do mieszkania wchodzi Majka. Kiwa głową na powitanie i w milczeniu wstawia wodę na herbatę.

   -A ty co jesteś taka nijaka? – zagaduje ją Michał. – Coś się stało?

   -Sama nie wiem – siada obok mnie. – Chyba się nam nie układa.

   -Tobie z Igorem? – biorę do rąk ostatniego tosta. – Przecież ty nigdy na wasz związek nie narzekałaś.

   -No bo ostatnio coś się popsuło – Majka nerwowo skubie rękaw swetra. – Nie wiem, co się stało. Mało rozmawiamy, on odpowiada mi półsłówkami. W jakiś sposób czuję się temu winna, ale przecież nic nie zrobiłam. Nie spytam się go o to, co się dzieje, bo on powie, że nic się nie dzieje. On już pewnie ma mnie dosyć i chce ze mną zerwać.

   -Wy, kobiety, macie jakąś zdolność do nadinterpretacji faktów – mruczy Michał. – Po prostu może nie ma ci nic ciekawego do powiedzenia, więc woli sobie siedzieć cicho żeby cię nie zawalać pierdołami.

   -Ale to zawsze trzeba sobie mówić ciekawe rzeczy? – brnie dalej Majka. – Moje wszystkie znajome prawie cały czas piszą ze swoimi chłopakami, a ja?

   -Piszesz do niego?

   -Ale ja już nie wiem, co mam do niego pisać!

   -Może on ma teraz tak samo?

   -Tak, a potem zwali całą winę na nią – odzywam się. – Powie, że to ona się nie stara. W związku tak nie wolno robić! Trzeba też spojrzeć na siebie. Ja na przykład wciąż zastanawiam się, co zrobiłam źle, że Rafał ode mnie odszedł.

   -O nie nie, do tego tematu wracać nie będziemy – w Misiu budzi się drzemiący dotąd Niedźwiedź. – On był w ogóle jakiś wybrukowany i niedokończony. Co to miało być, że przestał cię kochać? Tak się nie da.

          Dyskusja między nami toczy się do późnego wieczora dopóki do Majki nie odzywa się Igor. Majka co raz chichra się jak głupia do telefonu, wreszcie zadowolona zamyka się w swoim pokoju.

   -Chyba kryzys zażegnany – uśmiecha się Michał. – To mamy czas, żeby porozmawiać o nas.

   -Ja to bym wolała się spakować – mówię. – Chodź, ściągniesz mi z szafy walizkę.

   -A może przejdźmy gdzieś?

   -Gdzie niby ty chcesz teraz iść?

   -Na spacer. O, po Starówce na przykład.

        Gdybym nie uległa jego wzrokowi, zdecydowanie nie byłabym sobą. Majka nie jest zainteresowana spacerem z nami, więc wychodzimy tylko we dwójkę. Całą drogę autobusem Michał gada, z wyjątkową dla niego radością parę razy zgadza się na zdjęcie czy też autograf. Nie wiem czy to magia świąt tak zadziałała, czy też mój Miszka totalnie zwariował. Co więcej, podczas spaceru robi nam mnóstwo wspólnych zdjęć, co jest do niego zupełnie niepodobne. Gdy w końcu stwierdzam, że jest mi zimno, wchodzimy do jakiegoś pubu, w którym, ku naszemu zaskoczeniu, odbywa się coś na kształt rekolekcji.

   -O nie, wychodzimy – oznajmia stanowczo mój Niedźwiadek. – Pierdół słuchać nie będę.

   -O tak, zostajemy – uśmiecham się szeroko, ciesząc się, że w ciągu paru sekund wróciła moja turecka maruda. Biorę go za dłoń i ciągnę w stronę pierwszego wolnego stolika ustawionego pod ścianą. Michał wciąż marudzi pod nosem i nawet zamówiony przeze mnie grzaniec nie sprawia, że Miś przestaje marudzić.

   -No słyszysz te bzdury? – prycha. – Bóg jest zawsze z nami, dobre sobie!

   -To idź mu powiedz, że nie wierzysz w jego Boga, bo sam wszystko osiągnąłeś i Bóg do niczego nie jest ci potrzebny – mówię spokojnie. – No idź, skoro uważasz, że to bzdury. Według mnie ziomek gada całkiem sensownie.

   -No proszę cię, Matylda, on gada o czymś, co nie istnieje.

   -A skąd wiesz, że nie istnieje? Słyszałeś o zakładzie Pascala? Chodzi o to, że…

   -Chodzi o to, że Bóg nie dał mi żadnego znaku, że istnieje. Przeciwnie, wiele razy przekonałem się, że wcale go nie ma. Nie wierzę w cuda.

   -Może właśnie powinieneś w nie uwierzyć?

        Michał mruży oczy, ale nic mi nie odpowiada. Wsłuchuje się w  kolejne świadectwo, wyjątkowo go nie komentując.

   -Wymyśliłem sobie cud – mówi w końcu. – Ale ci nie powiem.

        Podświadomie czuję, że ten cud dotyczy mnie, bo Miszka wyjątkowo więcej się do mnie nie przylepia, tylko zachowuje się jak typowy przyjaciel. Jego zmiana taktyki widoczna jest także podczas drogi do Wałcza. Michał łaskawie pozwala kierować mi MOIM samochodem, chociaż wcześniej nie chciał słyszeć, by ktoś oprócz niego siedział za kierownicą. Po dwóch godzinach drogi oboje z Majką zaczynają marudzić, że chcą kawy. Dla swojego świętego spokoju zatrzymuję się na stacji i sama idę im kupić. Na nic zdały się prośby, by zachowywali się w miarę przyzwoicie. Gdy wychodzę, wszyscy wokół patrzą się na mój samochód, w którym do rozwalonego na cały głos disco polo Majka i Miś radośnie śpiewają.

   -Ja pierdolę, wstyd mi za was – warczę, wsiadając do środka. – Ludzie się na was gapią!

   -Co mnie ludzie obchodzą – wzrusza ramionami Kubuś Puchatek. – Wspaniale się z Mają bawiłem.

   -No właśnie, ja z Michaszkiem też – Majka bierze ode mnie kawę. Widząc, że żadne moje gadanie ich nie ruszy, ruszam dalej w drogę.

Przez kolejne dwa dni prawie nie widzę się z Michałem. Wpada wieczorem na parę minut, żeby przywitać się z moimi rodzicami, resztę czasu spędza głównie z Polą. Razem ze swoimi rodzicami, z Błażejem i jego żoną przychodzą przed Wigilią złożyć nam życzenia. Miszka rzuca swoją ostatnio ulubioną aluzją, przez którą, wbrew jego oczekiwaniom, nie rzucam się mu na szyję, tylko tradycyjnie ignoruję.

W końcu zaczyna się do nas zjeżdżać rodzina. Na początku jest miło, staram się być uprzejma, przy dzieleniu się opłatkiem jestem kulturalnie szczera. Wszystko idzie dobrze, dopóki nie pada pytanie o Rafała.

   -Rozstaliśmy się – mówię spokojnie. Ewka wręcz podrywa się ze swojego miejsca, okazując mi najbardziej nieszczere współczucie świata.

   -Ja od początku wiedziałam, że on nie jest taki, jak mój Marek – kręci głową. – Nie jest ci przykro, że jesteś sama? Pewnie dużo przez to płaczesz.

        Niewiele brakuje, by stojący przede mną półmisek z pierogami wylądował na jej starannie ułożonej fryzurze. Nie zrobię tego, za bardzo cenię sobie pierogi mamy, żeby zmarnować je na tę idiotkę. Jestem gotowa zrobić wyjątek, bo do tematu wtrącają się wszystkie ciotki właśnie z moją matką na czele. Z jednej strony się nade mną rozczulają, bo ja ‘taka biedna’ jestem, z drugiej nie rozumieją, dlaczego nie potrafiłam utrzymać Rafała przy sobie. Gdy ich dyskusja przechodzi w zwykłą szydercę ze mnie, bez słowa wstaję od stołu i decyduję się wyjść z domu. Walcząc ze sobą, bym nie wróciła się i nie zaczęła rzucać tekstami, których będę żałować, szybko ubieram się i wychodzę. Ku mojemu zaskoczeniu, przy drzwiach stoi Michał, trzymając w rękach termos.

   -Przyszedłem w odwiedziny, ale widzę, że u ciebie też siara, a nie Wigilia – wzdycha. – To co robimy?

   -Nie wiem, chodźmy gdzieś – mruczę, nakładając rękawiczki. Nie mówiąc nic idziemy przez łąkę za naszymi domami, przedzieramy się przez wciąż padający śnieg i wiejący wiatr. Michał po cichu zaczyna nucić piosenkę, ja staram się nie rozryczeć, więc zaczynam śpiewać za nim. Śpiewamy tak głośno, że mam wrażenie, że słychać nas w całym Wałczu. Docieramy do starej drewnianej szopy, naszej bazy z lat dziecięcych. Miszka oświetla ją telefonem, jest jak zwykle pusta i z roku na rok coraz bardziej się rozpada.

   -No to co tam u ciebie? – zagaduje. – Fajne te wasze rodzinne spotkanko?

   -Po co tak złośliwie pytasz? – warczę. – Nie mam ochoty o tym rozmawiać.

   -Przecież wiem, że poszło o Rafała, dobrze zgadłem?

   -To wiedziałeś czy zgadałeś?

   -Wiedziałem. Ty się łatwo nie dajesz wyprowadzić z równowagi, a Rafał jest jedynym tak bardzo bolącym cię tematem. Straszny był po tobie pojazd?

   -Straszny. W ogóle co ty masz w tym termosie?

   -Kakałko. Chcesz łyczka?

        Michał podaje mi termos. Po paru gorących łykach jest mi o wiele cieplej.

   -Niedźwiedziu, a może byśmy tak pojechali do Warszawy? – pytam. Niedźwiedziowi nie trzeba dwa razy tego powtarzać, od razu się zgadza. Wręcz biegnąc, wracamy do domu. Wpadam do środka jak burza, nie tłumacząc się, pakuję z powrotem rzeczy do walizki.

   -Matylda, no proszę cię, nie zachowuj się jak dziecko – do mojego dawnego pokoju wchodzi matka.

   -Jako moja matka raczej powinnaś stanąć w mojej obronie – prycham, nie pozwalając jej się dotknąć. – Lepiej będzie jak wrócę do siebie.

   -Jesteś u siebie.

   -Naprawdę?

         Więcej nie próbuje mnie zatrzymać. Ojciec szepcze mi tylko, że gdyby mógł, uciekłby ze mną z tego zgromadzenia wiedźm. Do bagażnika pakuje mi reklamówki z jedzeniem, a Michałowi mówi, by o mnie dbał, bo drugiego rozczarowania ani ja, ani on nie przeżyje. Miszka jest zadowolony z roli, jaką narzucił mu mój ojciec. Szczęśliwy siedzi za kierownicą i radośnie ten fakt komentuje.

   -Michał, właściwie to co się stało u ciebie w domu? – pytam. Kubi milknie, przegryza dolną wargę i zwalnia prędkość.

   -Że nie nadaję się na ojca Poli – mówi. – I parę innych rzeczy. Znów jestem wszystkiemu winny. Chciałem wytłumaczyć, że dobrze, że tak się stało, że dalej byśmy tego z Moniką nie pociągnęli. Nie. To wszystko moja wina, to ja wszystko spierdoliłem, do niczego się nie nadaję. Monika jest teraz na pewno bardziej szczęśliwa z tym swoim niż była ze mną, bo on jest ode mnie lepszy. Oni go poznali, on jest miły, kulturalny, nie denerwuje się niczym, a ja?

   -Spoko, ja też się do niczego nie nadaję – wzdycham cicho, podkręcając ogrzewanie. – Za mało się starałam, dlatego Rafał mnie zostawił. Nawet moja matka to powiedziała. Wszystkie baby oprócz Majki i babci to samo stwierdziły. Ja nie twierdzę, że ja nie zawiniłam…

   -NIE ZAWINIŁAŚ, UŚWIADOM SOBIE W KOŃCU, ŻE TY NIC ŹLE NIE ZROBIŁAŚ!

        To drugi raz w życiu, jak Niedźwiedź tak na mnie wrzasnął. Pierwszy raz był rok temu, podczas naszej największej i w sumie jedynej tak poważnej kłótni. Kulę się na fotelu, bojąc się powiedzieć cokolwiek jeszcze.

   -Przepraszam – mruczy cicho. – Nie powinienem na ciebie krzyczeć.

   -No nie powinieneś – patrzę się na krajobraz zza szyby auta. – Ale wybaczam ci. Nikt mi poza tobą nie został. No nie gap się tak na mnie, to akurat jest prawda.

   -Głodny jestem.

   -Dlatego się na mnie gapisz? Chcesz mnie zjeść?

   -Nie. Ty masz pierogi. Pierogi są w bagażniku. Ja się zatrzymam, a ty je wyjmiesz.

   -O nie nie nie, tak się nie będziemy bawić. Jak wyjdę, to ty odjedziesz i zostawisz mnie samą na tym zadupiu. Ja cię znam, ty byś mnie za pierogi na rynku sprzedał!

         Michał śmieje się. Zatrzymuje samochód na parkingu, wyciąga ogromne opakowanie z pierogami i siada na tylnych siedzeniach. Przesiadam się więc do niego, zaczynamy gadać o tym, że świat jest przeciwko nam, kpimy z naszego losu i z tego, że wiecznie jest coś nie tak. A potem się całujemy, długo, powoli. Trzymamy się za ręce i słuchamy kolęd lecących z radia. Nagle zamykam oczy i budzę się w Warszawie, sama w moim łóżku. Idąc do kuchni nawet nie patrzę w lustro, bo wiem, że wyglądam jak siedem nieszczęść, a i podobnie się czuję. Michała nie ma ani w kuchni, ani w pokoju Majki, ani w łazience. Nigdzie nie ma też jego rzeczy, nie ma żadnej kartki od niego. Zaczynam sądzić, że to wszystko po prostu mi się przyśniło, że jeszcze nie ma świąt, ale kalendarz mówi co innego. Ściągam z siebie ubrania, biorę gorącą kąpiel i próbuję udawać, że jego brak w ogóle mnie nie obchodzi i że płaczę, bo dostałam alergii i swędzą mnie oczy. Żeby poczuć się lepiej, zakładam swoją ulubioną sukienkę i robię makijaż, wszystko po to, by dalej nie płakać. Nie wypada przecież rozmazywać tak starannie zrobionego makijażu! Nagle słyszę klucz w zamku. W drzwiach stoi Michał, trzymając na rękach Polę.

   -Gościa nam przywiozłem – uśmiecha się. – Miałem ci zostawić kartkę, że po nią jadę do Milanówka, no ale zapomniałem. W ogóle to poznałem przyszłych teściów mojej byłej. Czaisz ten motyw?

   -Monika się zaręczyła? – biorę od Michała Polę i zdejmuję z niej kurtkę. – Powiedziała ci?

   -Od razu, gdy do niej zadzwoniłem i powiedziałem, że jesteśmy w Warszawie i chciałbym wziąć na dzisiaj Polę – odpowiada. – Cieszę się jej szczęściem, niech sobie żyją razem i takie tam. Bardzo ładnie wyglądasz, wiesz?

   -Święta są, nie będę dziadować w dresie – wzruszam ramionami, pozwalając Michałowi pocałować się w policzek. Niedźwiedź przy Poli nie jest niedźwiedziem, jest pluszowym misiem, którego Pola może ciągać po brodzie i włosach i po którym może beztrosko skakać.

   -A wiesz, co mnie wczoraj najbardziej wkurzyło? – mówi Michał, gdy podaję mu kubek z herbatą. – Najbardziej wkurzyło mnie to, że gdy powiedziałem, że chcę z tobą być, to usłyszałem, że skończysz tak samo jak Monika. Moja własna rodzina wyśmiała fakt, że się w tobie zakochałem. Dlatego obiecałem sobie, że ja im udowodnię, że cię kocham. Tobie też to udowodnię. Będziesz chciała, żebym wyjechał z Turcji? Proszę bardzo. Mam rzucić siatkówkę? Nie ma problemu. Ślub? Gdyby był otwarty urząd cywilny, moglibyśmy od razu iść. Mam świra na twoim punkcie i jak trzeba będzie, udowodnię całemu światu, jak bardzo cię kocham.

---------------------------

zepsułam końcówkę, wiem

Repugnance, wreszcie się doczekałaś, obym nie zepsuła Twoich oczekiwań. W ogóle bardzo się cieszę, że Niedźwiedź tak Wam przypadł do gustu. Nie wiem, co tu wrzucę kolejnego, znaczy się, chyba wiem, ale nie jestem pewna, czy się wyrobię z czasem. Zobaczymy. Jak ktoś ma jakieś prośby to proszę się nie krępować, wiecie, gdzie mnie szukać.