mad about you (II)

Trouble is my middle name but in the end I'm not too bad

            Mija tydzień od mojego rozstania z Rafałem. Rano chodziłam do pracy, popołudnia spędzałam w łóżku i płakałam. Dzisiaj wróciłam z pracy i też miałam ochotę popłakać, ale Majka czekała na mnie i wręcz nakazała porozmawiać z Michałem. Siedzę więc jak kretynka, opowiadam całą historię Kubiakowi co raz łkając.

   -Co za frajer. Zostawić kogoś takiego jak ty, nie wierzę.

   -Nie cieszysz się z tego?

   -To już inna kwestia. Cieszyłbym się bardziej gdybyś się tym nie przejmowała. Tak to tylko trochę się cieszę. Nie bardzo, tak trochę.

   -Ale ja nie wiem, on powiedział, że on już mnie nie kocha. Da się szybko w kimś odkochać?

   -Przestań się w końcu przejmować tym żałosnym pajacem. Proszę cię, patrzeć się nie mogę na te twoje łzy.

   -To zakryj oczy, nikt nie każe ci się na mnie patrzeć.

   -Przyznam, widok ciebie niepłaczącej jest widokiem o wiele lepszym od ciebie płaczącej. Jest mi teraz smutno razem z tobą.

   -Przestaniesz się zgrywać?

   -Nie zgrywam się. Widzę, w jakim jesteś stanie.

   -Ciepło u was?

   -Chcesz przyjechać? Tak, to świetny pomysł, przylecisz do mnie za tydzień na parę dni, w tym roku miałaś tylko tydzień urlopu, parę dni teraz ci się przyda.

       Michał nie słucha moich wyjaśnień, kupuje mi bilety, które wysyła mi mailem razem ze swoimi głupawymi fotkami. Urlop załatwiam bez problemu, choć wcale nie jestem przekonana do lotu do Ankary. Nawet w dniu odlotu nie mam najmniejszej ochoty by zobaczyć się z Michałem, ale Majka sama mnie pakuje i wręcz siłą zawozi na lotnisko. Żeby moich zawodzeń i nerwów było mało, w Turcji panuje śnieżyca, przez co samolot nie może wylądować. Nie wiem, czy bardziej chcę umrzeć w katastrofie lotniczej czy może przeżyć ten kryzys i żyć dalej, los jednak decyduje za mnie i pozwala po niecałych dwóch godzinach spokojnie pilotowi wylądować. Zmęczona przedzieram się na lotnisku przez stado ludzi nigdzie nie widzę Niedźwiedzia, dostrzegam go zdyszanego wbiegającego do środka, w tej swojej kretyńskiej czapce z daszkiem.

   -Ty kurwa zdajesz sobie sprawę, że ja planowo powinnam wylądować dwie godziny temu, i ty przez te dwie jebane godziny powinieneś tu na mnie czekać i się kurwa ze mną denerwować?! – warczę.

   -A ty widzisz, co się dzieje za oknem? – Michał niewzruszony moim wybuchem złości próbuje złapać oddech. – Tragedia jakaś. W ogóle cześć, tęskniłem.

    -Po pierwsze co to za czapsko i gdzie masz coś normalnego, co zakryje ci uszy co by reszta mózgu ci przez nie nie wyleciała, po drugie ja też odrobinę tęskniłam – przytulam się do niego. Na dworze nadal panuje śnieżna tragedia, Królowa Śniegu najwyraźniej wspaniale się bawi, my mniej. Jedziemy ślimaczym tempem, przez które Michał ma okazję raz jeszcze wypytać o rozstanie i o moje samopoczucie. Gdy chcę ukryć, że nadal czuję się źle, Niedźwiedź od razu wyczuwa moje kłamstwo i zaczyna swoje wywody.

   -Ty też mi gadałaś, kiedy działo się to, co się działo – mówi.

   -Ale ja to ja, a ty to ty – odpowiadam starając się na próżno dostrzec cokolwiek za szybą samochodu. – No właśnie, co tam z M…

   -Nie będziemy o tym teraz rozmawiać – przerywa mi. – Jak się najebiemy, to wypytasz mnie o wszystko, co przyjdzie ci do głowy.

        Nie jesteśmy nawet dobrze wstawieni gdy wracam do tego tematu. Po raz enty w szczegółach analizujemy jego relacje z Moniką i kwestię dzielenia opieki nad Polą. Rozwalona na fotelu znów wyrzucam mu, że to, co się między nimi wydarzyło to jego wina, że to on wszystko zepsuł i nie kiwnął palcem żeby chociaż spróbować coś naprawić.

    -Ile razy mam jeszcze powtarzać, że ja nie chciałem nic naprawiać? – dolewa mi wina i siada naprzeciw mnie na podłodze. – Są rzeczy, których się nie da naprawić.

   -Oho, Miś filozof – przedrzeźniam go. – No słucham filozofie, co jeszcze dzisiaj wymyślisz.

   -Nic nie wymyślę – irytuje się moim zachowaniem. – Jak przylecę na święta do Polski to chcę się zobaczyć z Polą.

   -Takie małe przypomnienie, że ateiści nie obchodzą świąt religijnych.

   -Takie małe przypomnienie, że w mojej rodzinie tylko ja jestem ateistą. To jest nieważne, chcę spędzić z nią trochę czasu, mam do tego prawo, to moja córka, nosi moje nazwisko, płacę na nią alimenty.

   -No tak, to ostatnie jest najważniejsze. A co z ojcowską miłością? Wydaje mi się, że to powinieneś wymienić jako pierwsze, ale co ja się tam znam, przecież nie mam dzieci.

   -Nadal będziesz mi to wyrzucać? Dlaczego cię to tak wtedy zabolało?

   -Nie wiem. Może dlatego, że kiedy próbowałam bronić Moniki, przypadkiem wyrzuciłeś mi parę innych rzeczy?

        Michał milczy, zapewne przypomina sobie tamtą kłótnię, przez którą nie odzywaliśmy się do siebie przez trzy miesiące. Potem przyleciał do mnie miesiąc po pobycie w Ankarze i na kolanach błagał bym o wszystkim zapomniała, bo on mnie potrzebuje. Nie zapomniałam, ale pogodziłam się z nim. Nie chciałam, żeby przez jedną kłótnię tyle lat trzymania się razem poszło na marne.

   -Lepiej pogadajmy o tym twoim imbecylu, o tym skończonym, posranym…

   -Nie nie nie nie nie nie nie! – zatykam uszy, byleby nie słyszeć Michała. – Nie będę o nim rozmawiać.

   -Niby dlaczego?

   -Mam zalać łzami mieszkanie?

   -Poczekaj, przyniosę tylko jakieś miski na te twoje łzy, dwie wystarczą?

   -Sądzisz, że twoja chałupka mieści się w dwóch miskach?

            Strasznie bawi nas nasz sarkazm, śmiejemy się tak bardzo, że oboje zaczynamy płakać. Wstaję z fotela i siadam przy nim, wtulając się w jego ramiona.

   -Bez sensu to wszystko – pociągam nosem. – Bez sen-su.

   -A czy ktoś kiedykolwiek powiedział, że cokolwiek ma mieć sens? – wzdycha Miś.

   -Jeżu i Krystyno, Niedźwiedziu, nie filozofuj – opieram się brodą o kolana. – Jesteś najgorszym filozofem świata.

   -A facetem? Jakim ja jestem facetem?

   -No dla mnie całkiem niezłym, chociaż marudnym, ale spoko, rozumiem, ja też dużo marudzę.

   -Ale mi chodzi o to, czy widziałabyś we mnie potencjalnego kandydata na swojego faceta.

            Momentalnie się prostuję i od razu poważnieję.

   -Michale Jakubie, chciałbyś coś mi delikatnie zasugerować? – pytam ostrożnie.

   -Sam nie wiem – Michał wzrusza ramionami. Muszę teraz wyglądać okropnie, bo Kubiak ma minę, jakby żałował tego, co przed chwilą powiedział. – Od zawsze bardzo cię lubiłem.

            Sięgam po butelkę i szybko wypijam reszkę wina, która w niej została, tak na odwagę.

   -Miszka – chwytam jego twarz w dłonie. – Tyś chyba do reszty zdurniał.

   -Och Je… Matylda, co w tym złego? – mówi Michał. – Znamy się od pieluch, w piaskownicy pozwalałem ci rzucać w siebie łopatką i zakładać na głowę wiaderko…

   -Za co ty rzucałeś we mnie piaskiem, ale pomińmy ten drobny szczegół – wtrącam. – Tobie się tylko tak wydaje. Właściwie to nigdy nie powinieneś wpaść na taki pomysł po tym, co przeszedłeś z Moniką.

   -No i co? Ja wiem, o co ci naprawdę chodzi.

   -No o co, mądralo?

   -O to, że nie związałabyś się ze mną, bo mam córkę.

   -No i miałam rację. Do końca zdurniałeś!

            Wstaję i kieruję się do kuchni w poszukiwaniu kolejnego alkoholu. Michał cierpliwie drepcze za mną, siada pod ścianą i patrzy się na mnie.

   -Naprawdę ci to nie przeszkadza? – pyta.

   -Jak zdążyłeś przypomnieć, znamy się tak długo, że dla mnie to nie byłoby problemem – bez trudu wyciągam korek z kolejnego wina. – Problemem bylibyśmy my sami. Po prostu nie wyobrażam sobie nas razem.

   -Ale dlaczego? – Michał wyciąga rękę w stronę trzymanej przeze mnie butelki.

   -Nie wiem – siadam na parapecie. – Może dlatego, że tak długo się znamy?

   -To byłby raczej atut, przynajmniej wiemy, czego się po sobie spodziewać.

   -A jeśli by nam nie wyszło, to byłby koniec nas. Monikę też znałeś od urodzenia i jak widać na załączonym obrazku, happy endu nie ma.

   -Ale jesteś ty. Ty zawsze jesteś.

   -Jakby nam nie wyszło, mnie też by więcej nie było. Pamiętaj o tym.

            Ten wieczór nie kończy się na drugiej butelce wina. Rozkładamy się przed ogromnym telewizorem i z puszką piwa w dłoni parodiujemy tureckie programy, dopóki Niedźwiedź nie przypomina sobie, że on, cholera, ma kolejnego dnia mecz, a niestety jest już zdecydowanie zbyt mocno wstawiony. Z niewielkimi trudnościami bierze prysznic, po czym całuje mnie na dobranoc w czoło i usypia, skulony na swoim dużym łóżku. Mam jeszcze tyle siły, by ogarnąć powierzchownie salon i kuchnię, po czym sama idę do prysznic i kładę się przy Michale.

Gdy rano się przebudzam, jestem zupełnie sama. Miszka na blacie zostawił mi kartkę, że po szesnastej wpadnie po mnie żona jakiegoś Kooya, zapewne kolegi z drużyny, żeby zabrać mnie na halę. Czuję się trochę wczorajsza, robię sobie herbatę, przy okazji wynajduję w szufladzie jakieś herbatniki, bo na nic innego nie mam ochoty. Znów pada śnieg, choć teraz na pewno o wiele mniej intensywnie niż dzień wcześniej. Rozkładam się ze swoim laptopem i uzupełniam dokumenty, w tle leci muzyka z jakiegoś kanału muzycznego. Wszystko jest w porządku, czuję się dobrze, do kiedy nie przypominam sobie, że niedawno byłam w związku z Rafałem, a Michał wczoraj sugerował mi, że moglibyśmy być razem. Od razu bombardują mnie różne wspomnienia z nimi związane, na przemian śmieję się, płaczę i przy okazji biję dłonią w głowę, żebym się wreszcie uspokoiła. W końcu spoglądając na zegar orientuję się, że za niecałe dwie godziny przyjedzie jakaś laska, a ja wyglądam niczym mara z najgorszego koszmaru. Stoję przed lustrem w łazience i niezdarnie staram zrobić z siebie porządną kobietę, której Michał nie powinien się aż tak bardzo wstydzić. Udaje mi się wyrobić przed czasem, zdążam napisać do Majki krótkiego maila, że jakoś mi się tu żyje, że w sumie jest lepiej, nie płaczę, a Miszka jest dla mnie dobry. Parę minut później rozdzwania się domofon, więc grzecznie schodzę na dół, gdzie czeka na mnie jakaś totalnie odwalona brunetka.

   -Cześć, Giovanna Kooy.

         Wstyd przyznać, ale nie mam pojęcia, kto to jest ten Kooy. Może to jakiś Turek albo Włoch? Nie wiem. Najlepiej będzie, jak będę udawać, że wiem.

   -Cześć, Matylda Małecka, przyjaciółka Michała.

         Wymieniamy się uściśnięciem dłoni, po czym wsiadamy do samochodu Giovanny. Prowadzimy dość luźną rozmowę, w której dowiaduję się, kim dokładnie jest jej mąż i czym ona sama się zajmuje. Jest dość miła, jednak gdybym miała z nią obcować na co dzień, chyba bym na nią uważała. Może i nie bywam często na meczach siatkówki, ale pierwsze, co po dotarciu na miejsce rzuca mi się w oczy, to bardzo mała ilość kibiców. W Polsce nieważne, jakie drużyny by ze sobą nie grały, na sto procent hala byłaby zapełniona chociaż w połowie. Ze składu Ankary oprócz Miśka oczywiście, kojarzę jeszcze Travicę. Przyjaźniąc się z Michałem trudno byłoby mi go nie kojarzyć. Kubiak nadał mu szlachetny przydomek ‘Kurwica’, którego używał przy każdej nadarzającej się do tego okazji. Odkąd Miś dowiedział się, że Dragan przychodzi do jego klubu, postanowił zwalczyć swoją niechęć do siatkarza i jakoś mu to nawet wychodzi. Mecz z Izmirem Halkbank wygrywa całkiem gładko, pomimo utraty drugiego seta. Niedźwiedź jest łagodnym niedźwiedziem, chętnie się tuli i szeroko uśmiecha, z radością oznajmia też, że idziemy z jego kolegami z klubu na kolację. Znów zostaję sama z Giovanną, która najwidoczniej postanowiła się ze mną zaprzyjaźnić. Bardzo się cieszę, gdy w restauracji udaje mi się siąść spory kawałek od niej i jej męża. Zamiast nich towarzystwa dotrzymuje nam Dragan. Jestem zaskoczona sposobem, w jaki on i Michał się dogadują. Skupiam się na jedzeniu, co raz coś tam się odzywam i jest całkiem spoko, dopóki Miszka nie idzie do łazienki, zostawiając mnie samą z Travicą.

   -Jesteś bardzo ładna, wiesz? – jego dłoń styka się z moją. Chryste, znaczy się Niedźwiedziu, wracaj w tej chwili!

   -Dzięki – delikatnie cofam dłoń i układam ją na kolanie. – To miłe.

   -Naprawdę jesteś niesamowita. Odkąd zobaczyłam cię na trybunach wiedziałem, że nie jesteś zwykłą dziewczyną.

        Jak Michał wróci, to ty będziesz miał niezwykłe limo pod okiem, ziomuś. Uśmiecham się nerwowo i próbuję dzielnie przyjąć kolejną dawkę komplementów od Dragana, który nawet pomimo powrotu do stołu Miśka, dalej niestrudzenie stara się wywrzeć na mnie wrażenie. Jak z początku mnie to irytowało i zawstydzało, tak teraz mnie to bawi, bo Michał siedzi naburmuszony i milczy, wybucha złością, dopiero gdy Travica proponuje mi drinka u niego w mieszkaniu.

   -Żadnego drinka nie będzie, my wracamy do domu! – Michał gwałtownie podnosi się z krzesełka i ciągnie mnie za sobą. Niedźwiedź jest teraz prawdziwym groźnym niedźwiedziem, ja jestem bliska płaczu ze śmiechu i jego miny w ogóle na mnie nie działają. Wciąż się śmieję gdy jedziemy samochodem i gdy wchodzimy do mieszkania. Przestaję się śmiać, kiedy Michał mocnym ruchem przypiera mnie do ściany i bez słowa zaczyna mnie całować.

- - - - - - - - -

oni są przesłodcy, prawda?