formidable

nawiązanie do Czasu na Niepogodę, wita się z Wami Antonin

            Zostawiła mnie. Postawiła kropkę nad i. Zabrała swoje rzeczy i trzasnęła drzwiami, tak jak w filmie. Nie płakała. Roztrzaskała na drobne kawałeczki nasz doskonały świat, który budowaliśmy przez trzy lata.
Zdarzały się sprzeczki, niedopowiedzenia, większe burze, ale była. Ona ciągle przy mnie była. Dawała mi poczucie spokoju, stabilności. Była wszystkim, czego potrzebowałem. Była moją miłością, moją najlepszą przyjaciółką, motywatorką, powierniczką tajemnic, najwierniejszym kibicem.

Wspaniale, wspaniale, ona była wspaniała, ja byłem żałosny.
Ona ciągle jest wspaniała, ja ciągle jestem taki żałosny.

            Na początku nie wiedziałem, dlaczego odeszła. Nie rozumiałem tego, przecież się kochaliśmy, mamy dziecko, planowaliśmy ślub. Dałem jej wszystko, o czym marzy każda kobieta. Nie było rzeczy, której bym dla niej nie zrobił. Kochałem ją. Kochałem ją tak mocno, że gdybym mógł, najchętniej zamknąłbym ją dla siebie w złotej klatce. Byłem o nią zazdrosny, z resztą, kto by na moim miejscu nie był?

Jeszcze wczoraj byłem taki wspaniały.

            Nie wiem, czy to przez ilość wypitego alkoholu czy przez moje niedojebanie, ale w każdej kobiecie która znajduje się w zasięgu mojego wzroku doszukuję się jej cech. Wydawało mi się, że czuję zapach jej perfum, ale to były perfumy kelnerki. Delikatny głos też nie należał do niej. Sinead O’Connor ma rację, nic nie równa się z Tobą. Powtarzam to sobie jak mantrę, może to sprawi, że ona wróci. Bo przecież nie mogła przestać mnie kochać. Z resztą, nie musi mnie kochać. Ważne, żeby kochała naszą Manon. Nie, jednak nie, ona ma kochać nas oboje. Ona nas kocha. Ja ją kocham.

Ty wiesz, że w życiu nie ma ani złych, ani grzecznych.

            Mam wrażenie, że jej odejście to największa moja porażka. Gdybym był wystarczająco dobry, gdybym tylko nie był chorobliwie zazdrosny, nie zostawiłaby nas. Wróć. Całe miasto słyszy mój krzyk, niech słyszy, cheers darlin’! Może ona też go usłyszy, gdziekolwiek teraz jest, w Paryżu, w Tokio, w Los Angeles, w Londynie. A co z wami wszystkimi, patrzycie się na mnie jak na małpę? Ty! Tak, ty, to tylko pierścionek, człowieku, nie ciesz się tak, ona rzuci się, tak one robią za każdym razem!


No hope, no love, no glory, no happy ending. Bądź szczęśliwa, bądź szczęśliwa tylko ze mną, wróć, błagam, uszyję nam życie od nowa, naprawię się dla Ciebie, wróć. Wróć.

--------------------------------

Krótko, chaotycznie, bo Anto jest pijany a po pijaku wszystko jest chaotyczne i nijakie. (no i strasznie lubię wracać do tej historii)

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stalker

    Nie lubię wracać do momentu, kiedy to wszystko się skończyło. Pamiętam tylko moje groźby, krzyki, płacze i błaganie o Jego powrót.   Szantażowałam Go, co nic nie dało, bo   wrzeszczał, że jestem psychiczna. Wyobraźcie sobie, że kazał mi iść do psychiatry, rozumiecie? Ja tylko chciałam, żeby wrócił. Ale nie wrócił. Kilka miesięcy później zaczął bujać się z jakąś rudą, która przychodziła na każdy Jego mecz. Wdzięczyli się po spotkaniu do obiektywów aparatów, a ja stałam na boku jak jakaś idiotka i powstrzymywałam się, żeby się nie rozpłakać. Płakałam dopiero w mieszkaniu, w myślach wyklinając tą przebrzydłą żmiję od najgorszych. Trwałam w tym błędnym kole dopóki nie dostałam pracy w redakcji. Sama nie wiem, jak mnie odnaleźli, to z resztą nie jest ważne. Miałam robić zdjęcia sportowcom, ale nie na meczach czy oficjalnych imprezach. To miały być zupełnie prywatne zdjęcia robione gdzieś po kryjomu. Z początku wydawało mi się to nienormalne, ale zgodziłam się. Na wszelki wy
Czytaj więcej

I've sowed pain and instead of it, love will sprout in another spring.

Trzy różne historie, trzy różne tła oparte o jeden i ten sam motyw, stanowiący inspirację dla tych historii. Najpierw poznacie Milę , potem Saskię , a na końcu Klarę . * * * * * * (x)      Już po wszystkim. Nałożyli sobie obrączki, pocałowali się. To koniec. Dla mnie to nie ślub, to pogrzeb. Podobno goście nie powinni przychodzić na ślub w bieli, by nie przynieść pannie młodej nieszczęścia w życiu. Ona mi je przyniosła, czas więc na mój odwet. Głęboko uwierzyłam w ten przesąd, odkąd zobaczyłam w jej dłoniach konwalie, które On niegdyś zwykł mi dawać. Nie zostało mi po Nim nic. Dzielnie udawałam, że wcale nie było Go w moim życiu, że nie wiem, kto to jest. Do dziś. Od dawna wiedziałam o Ich ślubie, każdemu, kto się mnie o to spytał mówiłam, że życzę Im szczęścia. Co niby innego miałabym powiedzieć? Że mam ochotę ukręcić Jej łeb? Na każde wspomnienie o Nim wszyscy patrzą się na mnie ze współczuciem. Nie potrzebuję niczyjego współczucia. Potrzebuję zemsty.     Idę prosto nad
Czytaj więcej

Ave Delfina (II)

pierwsza część tu     Najpierw udawałam, że nic się nie stało, że nikogo nie spotkałam i moje życie toczy się swoim monotonnym rytmem. W autobusie założyłam słuchawki i z muzyką na uszach dotarłam do domu. Zjadłam obiad, nawet zajrzałam do notatek.   -Delf, jak tam Zbyszko, pokazywał się? I wtedy się rozpłakałam. Właściwie pytanie Karoliny nie powinno być żadnym powodem do płaczu. Nie było w nim żadnej złośliwości, mimo to rozwyłam się, nie mogąc wykrztusić żadnego słowa. Moja zdolność mówienia wróciła po dobrych kilkunastu minutach. W miarę składnie opowiedziałam dziewczynom o wizycie Bartmana pod uczelnią i o dziwo, nie wyśmiały mnie.  -I co zrobisz? Masz jakiś plan? – spytała Ewka.  -Schowamy się w łazience i będziemy udawać, że nas nie ma – oznajmiłam, przecierając nos rękawem od bluzki. – To najlepsze wyjście.  -A masz coś lepszego od najlepszego wyjścia? – Karo podsunęła mi paczkę chusteczek.  -No jak sobie płakałam to sobie pomyślałam, że może bym go przyjęła.
Czytaj więcej