Wiem, że możemy być szczęśliwi, kochanie.

   W pokoju słychać nasze ciężkie oddechy. Podpieram głowę o dłoń i przyglądam się, jak z przymkniętymi oczami uspokaja się. Jest perfekcyjna. Chwilami wydaje mi się, że nawet jak dla mnie aż za bardzo.

-Zostaw ją  – mówi cicho, przejeżdżając palcami po moim torsie. – Nie chcę się z tobą dłużej ukrywać.

-Zrobię to, ale jeszcze nie teraz…

-Kiedy?

-Jak najszybciej.

-Obiecujesz? – Zuza kładzie się na moim torsie, z nadzieją patrząc się swoimi cudownymi, dużymi  oczami.

-Obiecuję – moje słowa wywołują jej uśmiech. Nie chcę dłużej być z Kamilą. Mija półtora miesiąca, odkąd spotykam się z Zuzką. Spotykam się to za duże słowo. Przyjeżdża do mnie po kryjomu, późnym popołudniem, zwykle po meczu, bym mógł ją od razu zabrać. Gdy mam wyjazdówki, przyjeżdża w niedzielę i wraca w poniedziałek rano. Nikt nie wie o naszym romansie. W domu rzucamy się na siebie, stęsknieni i spragnieni bliskości. Staram się jak najmocniej nią nacieszyć, cały czas spędzamy w domu, rozmawiając, całując się, kochając, oglądając telewizję czy gotując. Kamilę widuję raz, dwa na tydzień. Pewnie, mam wyrzuty sumienia zdradzając ją, ale nie mogę oprzeć się Zuzie. Dziś wystarczył jeden telefon, że Michał ze Zbyszkiem gdzieś pojechali do kolegi za miasto i wrócą kolejnego dnia po południu, bym z miejsca pod pretekstem złego samopoczucia urwał się z treningu i przyjechał do niej. Otworzyła mi drzwi w swetrze i zakolanówkach i wyglądała zdecydowanie zbyt pociągająco, żeby sprawy łóżkowe zostawić na potem.

-Zjadłabym coś – mruczy. – Co tym razem zamawiamy?

-Chodźmy na sushi– proponuję.

-Ale będziemy musieli się ubierać, ruszyć z domu i może być zamknięte…

-Nie marudź Karmel, w Warszawie jeszcze mało co jest pozamykane o tej porze – całuję ją krótko w usta, co pomaga, bo Zuzka, choć z niechęcią, wstaje i kompletuje części garderoby. Jedziemy moim samochodem. Oboje śpiewamy głośno piosenki z radia przyciągając uwagę innych kierowców.  Zuz macha włosami  w przód i w tył, udaje rockową gwiazdę na koncercie i znakomicie się bawi. Na czerwonych światłach całujemy się namiętnie, jakbyśmy mieli zaraz się rozstać. Czuję się jak nastolatek, który po kryjomu uciekł z domu, ale nie czuję się z tym źle. Wchodzimy do restauracji, pomimo sporej jak na tę porę ilości ludzi znajdujemy stolik. Przy innych zachowujemy się jak zwykli znajomi, gdyby spojrzeć na nas z boku nikt by się nie domyślił, że mamy romans. Wystarczy, że wracamy do mieszkania Zuzy. Oparta o ścianę rzuca krótkie ‘Chcę cię’, a ja od razu spełniam jej prośbę. Gdybym mógł, zabarykadowałbym się z nią w domu i już nigdy z niego nie wyszedł. Doskonale wiem, jaka byłaby afera, gdyby nasz związek wyszedł na jaw. Kiedy budzę się rano, Zuzy przy mnie nie ma. Ubieram się  i idąc do kuchni słyszę nie tylko ją, ale i Zbyszka. Zaniepokojony przystaję w przedpokoju i coraz bardziej upewniam się, że Zibi wie o moich relacjach z Zuzką.

-Do cholery, jestem dorosła, wiem, co robię!

-Naprawdę? Więc może wreszcie przestaniesz kręcić i wyjaśnisz, dlaczego przespałaś się z Kurkiem?!

-Nie przespałam się z nim!

-Ach tak, po prostu leżeliście nadzy w łóżku!

-Czy ty nam zaglądałeś pod kołdrę?!

-Zajrzałem do pokoju i zobaczyłem.

-Z daleka, po ciemku?

-Przestaniesz?

-Co mam przestać? Udowadniać ci, że się mylisz? Z resztą, gdybym poszła z Bartkiem do łóżka, to co by się stało?

-Ona na dziewczynę!

-I niech ma. Nie wierzę, że ty swoich dziewczyn nie zdradzałeś. Widzisz, więc daj mi żyć.

-Powiedz mi tak albo nie : kochaliście się?

   Wiedząc, że Zuza jest pod ścianą, wchodzę do kuchni. Stoi z kubkiem w dłoniach i przygryza wargi, zapewne czekając na moją odpowiedź.

-Nie – mówię, patrząc w oczy Zbyszkowi. – Nie przespałem się z twoją siostrą.

   Bartman jest zbity z tropu. Na twarz Zuzki wypełza obrzydliwie złośliwy uśmiech, którym nie omieszkuje obdarzyć brata.

-Bartek, lubię cię, ale jeśli się do niej zbliżysz…

-To co mu zrobisz? Zabijesz go? A jeśli to ja się do niego zbliżę?

  Zuza jest chyba jedyną osobą, która nie boi się jeździć po Zbyszku. Wyśmiewa jego kolejne argumenty, w końcu wychodzi wściekły do swojego pokoju.

-Przepraszam, nie powinieneś być świadkiem czegoś takiego – wzdycha Zuza, zapalając papierosa. Krzywię się na zapach dymu, jednak to nie robi na Zuzce wrażenia. – Zrób sobie kawy czy herbaty, co chcesz – mówi, nie zauważając mojej niezadowolonej miny. Odwracam się do niej plecami czekając, aż skończy palić. Obracam w rękach jabłko myśląc o kłótni Zuzy z Zibim. Zdaję sobie sprawę, że z tego nic dobrego nie wyniknie. Wątpię, żeby Zbyszek dał nam spokój, znając jego, raczej będzie nas męczył i prowokował, żebyśmy się do romansu przyznali. Zuza w ogóle nie podejmuje tematu kłótni, właściwie zachowuje się, jakby nie miała ona miejsca. Niedługo potem przychodzi do nas Michał, który nie ma zielonego pojęcia o tym, co się wydarzyło. Niby pyta o mój przyjazd, ale wierzy w wyjaśnienia Zuzy, że po prostu gadaliśmy i usnęliśmy w jednym łóżku. Do samochodu odprowadza mnie Zbyszek. Z góry wiem, że chce ze mną porozmawiać o Zuźce.

-Zuza cię zostawi – jego beztroski ton nie robi na mnie większego wrażenia, wręcz sprawia, że mam ochotę mu przyłożyć. – Ona nie da rady dłużej być tą drugą. I proszę cię, przynajmniej ty się niczego nie wypieraj. Nie jestem głupi. Wiem, że zamiast być u koleżanek czy u chuj wie kogo, jeździ do ciebie. I to nie tak, że nie pozwalam być ci z Zuzą. Boję się, że nie dasz rady zerwać z Kamilą albo uznasz Zuzkę za chwilową fascynację, a tego ona nie wytrzyma. Broń Boże nie myślę, żebyś się jej oświadczył, ale… wystarczy, że zostawisz Kamilę. Przecież nawiązując romans z Zuzą raczej nie traktowałeś Kamili poważnie, prawda? Rozstanie nie powinno być trudne, skoro moja siostra jest dla ciebie ważna. Bo jest, co nie?

-Jest – przyznaję, pierwszy raz nie tylko przed samym sobą.

-No to nie masz na co czekać. Albo Zuza, albo Kamila.

   

   Słowa Zbyszka nie dają mi spokoju. Myślę o nich jadąc do Bełchatowa, trenując, nawet łażąc z Bąkiewiczem po centrum handlowym nie mogę się na niczym innym skupić. Przystaję przy wystawie sklepu jubilerskiego, co oczywiście mój towarzysz nadinterpretuje.

-Stary, nie wierzę! – klepie mnie po plecach nie dając mi się wytłumaczyć. – Nasz Siurak dorasta!

-Nie oświadczam się Kamili – warczę, a jego entuzjazm od razu opada. – Na pewno nie jej.

    Widząc minę Michała mam ochotę walnąć się w twarz i uciec. Od razu zasypuje mnie pytaniami w stylu dlaczego, co się dzieje i czemu nic nie mówiłem.

-Bo to nie chodzi o nią – wzdycham, co rzecz jasna okazuje się fatalnym błędem. Bąkiewicz na siłę ciągnie mnie do siebie, a do pomocy w torturach woła Możdżonka i Winiarskiego. Zapieram się, milczę. Wyznanie prawdy skończyłoby się katastrofą, a moje życie, i tak marne, stałoby się padołem łez. Z resztą, nie tylko moje.

-Czy ty wiesz, co ty człowieku robisz? – Marcin polewa kolejną kolejkę wódki. Przykro mi, ale nie jestem z tego rodzaju ludzi, którym po alkoholu rozwiązuje się język. Wręcz przeciwnie, nie będę mówić nic.

-Trochę wiem, trochę nie.

-Kim ona jest?

-Jak zdążyłeś wywnioskować, jest kobietą.

-Nie sil się durne żarty.

-A wy przestańcie myśleć, że czegoś się dowiecie.

-Ładna jest? – wtrąca się Winiar.

-Na Boga, przepiękna! – nie mogę powstrzymać głupawego uśmiechu. Debilu, weź się w garść!

-To może to zwykłe pożądanie?

-Nie, to znacznie coś ponad to.

-Na sto procent?

-Tak. Gdyby to było pożądanie to nie byłoby problemu.

-To w takim razie musisz wybrać pomiędzy tajemniczą nią a Kamilą.

-Zbyszek też mi to powiedział.

   Po raz kolejny moja głupota mnie przerasta. Staram się nie zmienić miny, by nie wydać, o kim cały czas rozmawiamy.

-Zbyszek? – dziwi się Marcin. – To z nim rozmawiałeś, a nie z nami?

-Bo wiecie, on ma doświadczenie w tego typu sprawach…

    To najgłupsza rzecz, jaka mi przyszła do głowy, ale jako że jest całkowitą prawdą, wciskam ją chłopakom. Katorga się kończy, nieco pijany postanawiam zadzwonić do Zuzy. Przez te gadanie o niej strasznie zapragnąłem jej w łóżku, albo przynajmniej obok siebie. Nie odbiera paru połączeń, przez co się irytuję i myślę, że ma kogoś oprócz mnie. Siedzę w fotelu i nie przestaję dzwonić, dzwonię i dzwonię i dzwonię i  boję się, strasznie się boję i dzwonię dalej.

-Bartuś, coś się stało, że dzwonisz o 3 w nocy?

 -Dlaczego nie odbierałaś?

-Nie wiem, czy w to uwierzysz, ale spałam.

-A przyjedziesz do mnie?

-Kiedy?

-No teraz.

-Bartuń, zapewne jesteś pijany, więc proszę cię, odłóż komórkę i połóż się spać, dobrze?

-Tęsknię za tobą, wiesz? Zamieszkajmy razem, weźmy ślub i miejmy gromadkę dzieci.

-Naprawdę jesteś pijany, śpij.  

  Zawiedziony odmową Zuzy nie mam co ze sobą zrobić. Łażę po domu, coś podśpiewuję, kładę się spać dopiero przed szóstą, w czego efekcie spóźniam się na trening.  Skutecznie unikam czołowych katów bełchatowskich i staram nie zawracać sobie nimi głowy. Z hali wychodzę jako pierwszy  i przy samochodzie widzę Zuzę, która na mój widok biegnie i rzuca mi się na szyję.

-Wariatka – śmieję się i całuję ją w usta. – Uwielbiam cię Blondyna.

-Tęskniłeś to przyjechałam – uśmiecha się szeroko. – To co będziemy robić?

    Pytanie Zuzy jest zbędne. Do jej powrotu do Warszawy prawie nie wychodzimy z łóżka. Nawet telefon od Kamili nie jest w stanie popsuć mi humoru. Delikatne pocałunki Zuzki przywracają mnie do świata, w którym gra główną rolę. Nadal nie mam żadnych wyrzutów sumienia wobec zdradzania Kamili, co więcej, mam chyba wystarczająco dużo odwagi, by ją zostawić. Przeszkodą staje się brak czasu nie tylko z mojej, ale i z jej strony. Wreszcie umawiamy się po meczu Skry. Rozgrywamy spotkanie z Resovią, zaczynają się walki o półfinały, więc mamy o co się starać. Sytuację komplikuje niespodziewana obecność Zuzy. Dostrzegam blondynkę jeszcze w trakcie rozgrzewki. Posyła mi lekki uśmiech, który pokrzepia mnie i dodaje pewności, ale jednocześnie rozprasza. Często spoglądam w jej stronę, nawet idąc na zagrywkę nie mogę się powstrzymać, by na nią nie spojrzeć. Mecz wygrywamy po ciężkim tie-breaku i pierwszą rzeczą, jaką robię, jest wtulenie się w ramiona Zuzy.

-Gratuluję, kochanie! – odrywam się od Bartmanówny słysząc obok niej głos Kamili. Nagle tracę całą swoją pewność i przypasowuję się do udawania wiernego, przykładnego faceta. Całuję Kamilę, przedstawiam ją Zuzce i modlę się, żeby Bartman niczego nie wydała. Zuz przyjmuje rolę mojej przyjaciółki, która przyjechała się wygadać z problemów. Dopiero teraz zaczynam czuć się fatalnie, do tego Mariusz podbiega i zaprasza nas do pubu. Kamila przejmuje stery i zgadza się i za mnie, i za Zuzkę, bo niby to może poprawić jej humor, choć wiem, że to go jeszcze bardziej zepsuje. Zanim jedziemy na tą pseudo imprezę wstępujemy do mojego mieszkania. Jako że Kamila jest swoim samochodem, ja zabieram Zuzę. Widząc, że jest naprawdę zawiedziona, obiecuję, że to ostatnia taka sytuacja.

-Zaczynam mieć dosyć twoich obietnic – mruczy, przecierając oczy. – Bartek, proszę cię…

-Już niedługo, obiecuję – głaszczę jej długie włosy, bo to jedyne, co mogę teraz zrobić. Razem z Kamilą wchodzimy we trójkę do pubu, gdzie zwykle spotykamy się z chłopakami.

-Kama, co ci zamówić? – pyta ją Winiar, na co Kamila uśmiecha się szeroko.

-Kobiety w ciąży raczej nie mogą pić, prawda? – patrzy na mnie a ja mam wrażenie, że w tym momencie kończy się cały mój świat.

-Czy ty…

   Nie chcę kończyć zdania. Ona jest szczęśliwa, ja muszę takiego udawać. Jestem przerażony i to samo przerażenie widzę w oczach Zuzy. Silę się na jako taką radość, Bąkiewicz zdając sobie sprawę z tego, co się dzieje, niby się nabija, że to dla mnie szok. To coś więcej niż szok. Tłumacząc się zmęczeniem chcę wracać z Zuzą do domu. Kamili mówię, że powinna odpoczywać, wciskając jej jakieś bzdury o ciąży.

-Masz romans z Zuzką, tak? – szepcze mi na ucho Możdżonek. – Zbyszek cię zabije.

-Spierdalaj – warczę i zabieram milczącą Zuzkę. Nie mogę nawiązać z nią kontaktu, nie mówi nic, dopiero kiedy przekraczamy próg mieszkania rzuca krótkie ‘Powodzenia’. – Gdzie ty idziesz? – zatrzymuję ją w drzwiach. Zamiast odpowiedzi parska pod nosem, a po jej policzkach zaczynają spływać łzy.

-To już nie twoja sprawa, tatuśku – zaciska wargi, unikając mojego wzroku.

-Zuza, ja ją zostawię…

-To się wtedy kurwa popiszesz! Zostawisz ciężarną dziewczynę dla kochanki, brawo bohaterze! Jaka ja byłam głupia zakochując się w tobie… Naiwnie myślałam, że ją zostawisz, bo wydawało mi się, że jestem dla ciebie ważna…

-Bo jesteś, rozumiesz?!

-Nie. Teraz dla ciebie ważny ma być ktoś inny, nie ja. Już nie ja.

      Nie zatrzymuję jej. Nie mogę.  Wiem, że nie wróci. Odeszła, dokonała wyboru, którego właściwie sam kazałem jej dokonać. Apokalipsa się rozpoczęła, Paryż nie będzie więcej Paryżem, umrzemy nieszczęśliwi, w głębi duszy samotni, pardon, ja taki umrę. Zuza może jeszcze kogoś pokocha. Może to będzie amerykański model, może francuski przedsiębiorca a może ktoś, kogo już zna. Strach ogarnia mnie na myśl, że będę musiał udawać zachwyconego życiem. Przecież taki nie jestem i tym bardziej nie będę. Bez niej będzie coraz gorzej. I wiem, mogliśmy być tacy szczęśliwi, a może tylko ja tak myślałem?

--------------------------------------------------------------------------------------

   Mówiłam, że jeszcze będę męczyć Zuzkę i ekipę? Mówiłam. Może to nie jest zbytnio wesoły akcent jak na święta, ale to chyba całkiem niezły świąteczny prezent, co?