formidable

nawiązanie do Czasu na Niepogodę, wita się z Wami Antonin

            Zostawiła mnie. Postawiła kropkę nad i. Zabrała swoje rzeczy i trzasnęła drzwiami, tak jak w filmie. Nie płakała. Roztrzaskała na drobne kawałeczki nasz doskonały świat, który budowaliśmy przez trzy lata.
Zdarzały się sprzeczki, niedopowiedzenia, większe burze, ale była. Ona ciągle przy mnie była. Dawała mi poczucie spokoju, stabilności. Była wszystkim, czego potrzebowałem. Była moją miłością, moją najlepszą przyjaciółką, motywatorką, powierniczką tajemnic, najwierniejszym kibicem.

Wspaniale, wspaniale, ona była wspaniała, ja byłem żałosny.
Ona ciągle jest wspaniała, ja ciągle jestem taki żałosny.

            Na początku nie wiedziałem, dlaczego odeszła. Nie rozumiałem tego, przecież się kochaliśmy, mamy dziecko, planowaliśmy ślub. Dałem jej wszystko, o czym marzy każda kobieta. Nie było rzeczy, której bym dla niej nie zrobił. Kochałem ją. Kochałem ją tak mocno, że gdybym mógł, najchętniej zamknąłbym ją dla siebie w złotej klatce. Byłem o nią zazdrosny, z resztą, kto by na moim miejscu nie był?

Jeszcze wczoraj byłem taki wspaniały.

            Nie wiem, czy to przez ilość wypitego alkoholu czy przez moje niedojebanie, ale w każdej kobiecie która znajduje się w zasięgu mojego wzroku doszukuję się jej cech. Wydawało mi się, że czuję zapach jej perfum, ale to były perfumy kelnerki. Delikatny głos też nie należał do niej. Sinead O’Connor ma rację, nic nie równa się z Tobą. Powtarzam to sobie jak mantrę, może to sprawi, że ona wróci. Bo przecież nie mogła przestać mnie kochać. Z resztą, nie musi mnie kochać. Ważne, żeby kochała naszą Manon. Nie, jednak nie, ona ma kochać nas oboje. Ona nas kocha. Ja ją kocham.

Ty wiesz, że w życiu nie ma ani złych, ani grzecznych.

            Mam wrażenie, że jej odejście to największa moja porażka. Gdybym był wystarczająco dobry, gdybym tylko nie był chorobliwie zazdrosny, nie zostawiłaby nas. Wróć. Całe miasto słyszy mój krzyk, niech słyszy, cheers darlin’! Może ona też go usłyszy, gdziekolwiek teraz jest, w Paryżu, w Tokio, w Los Angeles, w Londynie. A co z wami wszystkimi, patrzycie się na mnie jak na małpę? Ty! Tak, ty, to tylko pierścionek, człowieku, nie ciesz się tak, ona rzuci się, tak one robią za każdym razem!


No hope, no love, no glory, no happy ending. Bądź szczęśliwa, bądź szczęśliwa tylko ze mną, wróć, błagam, uszyję nam życie od nowa, naprawię się dla Ciebie, wróć. Wróć.

--------------------------------

Krótko, chaotycznie, bo Anto jest pijany a po pijaku wszystko jest chaotyczne i nijakie. (no i strasznie lubię wracać do tej historii)

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sve će to, o mila moja, prekriti ružmarin, snjegovi i šaš (III)

wszystko to, miła moja, pokryje rozmaryn, śnieg i sitowie Dopalam papierosa. W końcu przestało padać. Werona szykuje się do spania, a ja nie wiem, co mam ze sobą zrobić. Rozmawiałem z rodzicami, rozmawiałem z Nikolą, ale jedyną rzeczą, której tak bardzo chcę, jest telefon od Danicy. Jeden tylko Srećko wie, jak bardzo wariuję i martwię się o nią. Tylko jemu nie wmawiam, że wszystko będzie dobrze. Właściwie to gubię się już, co i komu mówię. Pierwszy raz w życiu chcę być odpowiedzialnym facetem, chcę po powrocie Danicy wziąć ją do siebie i pilnować, by w spokoju dochodziła do zdrowia. Decyduję się zadzwonić do Lisiniaca, ale słyszę dzwonek domofonu. Nie spodziewam się nikogo, tym bardziej dziwię się, słysząc głos Luki. Właściwie to nie wiem, dlaczego Vettori przyjechał do mnie bez zapowiedzi. Wpuszczam go do bloku i trochę zaniepokojony czekam, aż zapuka do moich drzwi.  - Chcę z tobą porozmawiać – oznajmia bez żadnego przywitania się ze mną.  - Nie mogłeś zadzwonić? – pytam chł
Czytaj więcej

It's four in the morning the end of December, I'm writing you now just to see if you're better

Krótkie wprowadzenie : to jest nawiązanie do czasu na niepogodę . Lenę kocham ogromnie mocno miłością bezwarunkową. Jeśli chce ktoś sobie to przypomnieć, ewentualnie lepiej zrozumieć, odsłyłam do tego rozdziału. Tyle.  On the last time we saw you, you looked so much older  Your famous blue raincoat was torn at the shoulder ( x )             Lena siedzi przed lustrem i powoli plecie warkocza. Widząc moje odbicie za mną uśmiecha się, a ja po raz kolejny nie mogę oderwać od niej wzroku. Powinienem powiedzieć, że drugi raz tak naprawdę jestem poważnie zakochany, ale to nieprawda. Elizabeth nie kochałem tak mocno, jak kocham Elenę. Nie wiem, czy wciąż w jej sercu jest Anto. Chyba nie chcę tego wiedzieć.    -O czym myślisz? – pyta.    -O tym, że zaraz wylatujesz do Polski i że będę za tobą tęsknił – układam dłonie na jej ramionach. Leni związuje koniec warkocza gumką i odwraca się w moją stronę.    -Nie tak wcale zaraz – uśmiecha się delikatnie. – Dopiero za tydzień.
Czytaj więcej

Sve će to, o mila moja, prekriti ružmarin, snjegovi i šaš

to Danica  (imię 'Danica' można tłumaczyć jako 'poranna gwiazda') a i ty mnie zdradziłeś             Od godziny w moim mieszkaniu nie słychać nic poza serbskim. Czuję się obco, nie rozumiem prawie nic, chwilami wyłapuję pojedyncze słowa i staram się zrozumieć, o co chodzi. Nie mogę znieść tego, że po raz kolejny jestem traktowany jak powietrze. Mówię Danicy, że wychodzę, ta tylko kiwa głową i dolewa wina Aleksowi. Od razu kieruję się do pubu, gdzie zwykle spotykam się z chłopakami. Wystarczy, że wysyłam sms'a do Matteo, a ten zjawia się paręnaście minut później. - Co tym razem? – pyta na wejściu Piano. – Niech zgadnę, jest u was Uroš? - Miał być dopiero jutro wieczorem, pojutrze Danica odwozi go do Rzymu na samolot do Burmy. Opowiadałem ci, ma grać przez trzy tygodnie w jakimś Pucharze Azji czy czymś podobnym. Sytuacja się nieco zmieniła, bo rozstał się z tą swoją, dlatego przyjechał dzień wcześniej, żeby wypłakać się w ramionach Danicy. Przy okazji ści
Czytaj więcej