Hope there's someone who will take care of me when I die, will I go.

Pamięta ktoś jeszcze Lolę i Grześka z Naturalnej, przepięknej Lili? To mały powrót do nich, tym razem z Walentyną na czele. Endżoj.

     Hope There's Someone

       Telefon milczy. Ciągle zerkam na ekran w nadziei na wiadomość, na połączenie. Chyba powinnam przyzwyczaić się do ciszy z jego strony. Dlaczego mnie to jeszcze dziwi? Znów powstrzymuję łzy, zaciskam wargi i kończę makijaż. Trzy razy sprawdzam torbę, czy aby na pewno wszystko spakowałam, rzucam się na łóżko i czekam na sygnał od Lolity. Ten wyjazd wcale nie jest dobrym pomysłem. Pierwsze spotkanie pokazało, że nic nie będzie takie, jak to sobie sprytnie zaplanowałam w mojej chorej głowie. Teraz najchętniej poszłabym spać i wstała wtedy, gdy zostanę na świecie zupełnie sama. Z dużego pokoju słyszę tykanie zegarka, zamiast tego wolałabym dźwięk wiadomości od Wiadomo-Kogo, ale Wiadomo-Kto ma mnie już chyba serdecznie dość. Nawina, dawno powinnam to skończyć, a nie czekać. Na co ja nadal czekam, aż pieprznie wszystko i do mnie przyjedzie, tak jak tego oczekuję? Naiwna, idź się leczyć. Wcale na to nie zasługujesz. Poza tym, to bardzo smutne, że od zawsze było tak, że to ja się wszystkimi przejmowałam, że jak komuś było źle to i mnie było źle. Nigdy nie było na odwrót. Mi było źle, to nikogo przy mnie nie było, słyszałam tylko ‘Będzie dobrze, uśmiechnij się’ i tyle. Odkąd mam przy sobie Lolę i Grześka, we trójkę dbamy o siebie nawzajem. Ostatnio z życiem było u mnie na bakier, właściwie może i by go nie było, ale przyszli oboje i wymyślaliśmy razem różne bajki. Upiliśmy się, świat przez to wydawał się być lepszym miejscem.

‘Schodź i ratuj mnie od tego osła’

Uśmiecham się doskonale wiedząc, co tak naprawdę Lola myśli o ‘Ośle’. Spoglądam ostatni raz w lustro, poprawiam włosy i zbieram się do wyjścia, gdy dostaję kolejnego smsa.

‘Nie mogę się doczekać, aż zobaczę Ciebie na trybunach ’

Tak, super, ja też nie mogę się doczekać, aż znów namieszam sobie Tobą we łbie. Wysyłam mu uśmiechniętą minkę i szybko schodzę do samochodu Łomacza.

-TERAZ KIEDY SIEDZĘ W DOMU SAAAAM, TĘSKNOTA NISZCZY MÓJ ŚWIAAAT!

        Czasem zastanawiam się, kto tak właściwie zajmuje się muzyką, Lola czy Grzesiek? Mina Lolity mówi sama za siebie, nawet nie muszę pytać ile już trwa jego koncert. Wyjmuję z torebki telefon, na wszelki wypadek, jakby Michał odpisał.

   -Daj sobie z nim spokój – mruczy Lola spoglądając na mnie poważnie. – Przyjeżdżamy do Bełchatowa i wyłączam ci telefon. Nie żartuję.

   -Cooo, Michałek znów daje dupy? – Grzesiek kończy w połowie swój koncert i włącza się do rozmowy. – My dear Valentine, jak to się mówi, miej wyjebane a będzie ci dane, mam rację, Lolito?

   -Wyjątkowo masz – przytakuje mu blondynka. – No właśnie, po drodze proponuję wstąpić na hot dogi.

   -Dopiero co jadłaś śniadanie – zauważa Łomacz, przez co Lola traktuje go niezbyt lekkim uderzeniem w głowę, bo Grzesiek aż się krzywi. Uśmiecham się nieznacznie i ponownie spoglądam na wyświetlacz telefonu. Ciągle nic. Loli z Grzesiną nadal się przedrzeźniają, korzystając z okazji wysyłam Michałowi krótkie ‘Odezwij się, proszę’.

   -Dobra Łomaczow koniec, bo ją nic nie bawi.

       Spuszczam głowę zupełnie nie wiedząc, co mam im powiedzieć. Grzesiek wzdycha cicho, włącza radio i skupia się na drodze, Lolita za to nie spuszcza ze mnie wzroku.

   -Nie chcę jechać – mówię. – Boję się.

   -Czego ty się boisz? – prycha Lo. – Zawsze się zastanawiałam, jak mogłaś bujać w Kurze, ale w sumie jakby nie patrząc, lepszy on niż Michał. Jak się w nim zakochasz, to cóż, no to się zakochasz.

   -Bartek jest sam. No i cię lubi – dodaje Łomacz.

   -No to super, że mnie lubi, też go lubię – odburkuję, naciągając czapkę na oczy. - Nie ma mnie.

   -Jesteś – Lolita ściąga czapkę z mojej głowy. – I Bartek też będzie. Nic ci dzisiaj nie pisał?

   -Tylko tyle, że nie może się doczekać, aż zobaczy mnie na hali.

   -Świetny podryw, dziesięć na dziesięć.

   -Mogłabyś przestać się nabijać? Ja go lubię i tyle.

   -Jeszcze lubisz czy znów za nim wzdychasz?

   -Zamknij się.

          Lolita uśmiecha się szeroko. Wyciąga z torebki zeszyt i długopis, to znak, że zaraz zacznie pisać. Tradycyjnie bazgrze coś szybko, kręci nosem, zamazuje, krzyczy na Łomacza, że swoją osobą zabiera jej całą wenę.

   -O czym myślisz? – pyta mnie nagle.

   -O Michale – odpowiadam zgodnie z prawdą. – O tym, że nie przespałam kolejnej nocy myśląc o nim.

        Lola zagryza dolną wargę, patrzy się przez chwilę na kartkę, odwraca stronę i pisze coś pod nosem nucąc melodię, której nigdy wcześniej nie słyszałam. Grzesiek gasi radio, jedyną muzyką jest nucenie Lolity, tak bardzo uspokajające i delikatne. Do odpowiedniego klimatu brakuje jeszcze deszczu, słońce zupełnie nie pasuje. Wtedy poprosiłabym Lolę o kartkę, napisałabym do Michała długi list, który pewnie byłby mokry od moich łez.

   -Gdybyś miała napisać coś do Michała, jakbyś to zaczęła?

   -Mogłabyś przestać w moich myślach?

   -Przepraszam no, tak wyszło. No to jakbyś go zaczęła?

   -Cały czas myślę o chwilach, które dla ciebie straciłam.

   -Ostatnio składasz się tylko ze smutku, trzeba to zmienić – wtrąca się Grzesiek. Wzruszam ramionami i zamykam oczy, chcąc się zdrzemnąć. Budzą mnie w Bydgoszczy, gdzie robimy postój, potem znów usypiam. Budzę się jakieś dwadzieścia kilometrów przed Łodzią i mija trochę nim orientuję się, co się dzieje.

   -Ślinisz się we śnie niczym małe dzieci – Lola dziubie mnie w bok na rozbudzenie. Warczę, przecierając zaspane oczy.

   -Spadaj – odpowiadam mało inteligentnie. Na wyświetlaczu komórki ciągle nie widnieje żadna nowa wiadomość czy połączenie, a Lola, korzystając z tego, że jeszcze nie do końca ogarniam, zabiera mój telefon.

   -Nie dojechaliśmy do Bełchatowa! – bezskutecznie protestuję, bo Lolita gasi komórkę i chowa do swojej torebki.

   -Nie odezwał się i tego nie zrobi, nie łudź się. I nie próbuj go tłumaczyć, nie powinno być dla niego nic ważniejszego od ciebie. Skoro on tyle się do ciebie nie odzywa, ty też masz prawo dobrze się dziś bawić i ja tego dopilnuję.

       Dla świętego spokoju przytakuję głową. Staram się jak najmniej dać po sobie poznać, że w tej chwili wolałabym zawinąć się w koc i popłakać w samotności. Zatłoczona hala pełna fanek Skry Bełchatów to ostatnie miejsce, w którym chcę teraz być. Na widok Bartka Lolita jak zwykle tarza się ze śmiechu, ja próbuję wypaść naturalnie, uśmiecham się lekko i macham mu. To może być ostatni mecz Skry z Jastrzębiem w walce o finał PlusLigi. Zawodnicy obydwu drużyn są tak samo skoncentrowani, tylko na początku Kurkowi idzie gorzej. Loli twierdzi, że go rozpraszam.

   -Mnie też tak czasem Lili rozprasza – chichocze głupkowato Grzesiek.

   -No, to było widać po wynikach Lotosu – odpowiadam, skutecznie zamykając usta Łomaczowi do końca meczu. Ostatecznie po czterech setach to Skra ma awans do finału, do którego w większości przyczynił się Kurek.

   -Najwidoczniej to nie ja go tak rozpraszałam – mówię patrząc, jak Bartek cieszy się ze zdobytej statuetki. Grzesiek mruczy coś do siebie pod nosem, po czym przepychając się przez tłumy kibiców wprowadza nas na boisko i zostawia gdzieś z boku.

   -I co ja mam tu robić? – pyta Lolita, rozglądając się wokół siebie. – Ładnie wyglądać?

   -Na pewno ktoś oprócz Kłosa zwróci na ciebie uwagę – uśmiecham się szeroko widząc kątem oka przyglądającego się nam siatkarza.

   -Czy możemy udawać, że go nie znamy? Albo lepiej, że on nie istnieje?

   -A to coś da?

   -Nie wiem, ale chętnie spróbuję.

        Niestety nie wprowadzamy tego planu w życie, bo przychodzi do nas Kurek. Tuli się ze mną nieco dłużej niż z Lolą, nawet rozmawiając z nami właściwie nie patrzy się na nią. Gdyby nie obecność Kłosa, którego Lolita nie trawi, dawno zostawiłaby nas samych.

   -On będzie? – Lo nie wytrzymuje, pokazuje palcem na Karola.

   -Będzie, będzie jeszcze Możdżon, Bąku, Zator, Winiar, Kubi z Zibim też, bo tu przyjechali – Bartek potwierdza obecność swoich kolegów przez co jeszcze bardziej nie mam ochoty do niego jechać. Robimy z Lolitą dobrą minę do złej gry, w samochodzie ochrzaniamy Grześka, że nic nie wspomniał o reszcie siatkarzy.

   -Ja też nie wiedziałem! – broni się. – A gdybym wiedział, to bym nie powiedział, bo byście nie chciały jechać.

   -To chyba logiczne – odpowiadam. - Nie widzę nic fajnego w siedzeniu z twoimi kolegami.

   -Picie będzie fajniejsze – szczerzy się Łomacz, zatrzymując się przy najbliższym monopolowym. Wychodzi trzymając trzy flaszki pod pachą. – Bartek ma wino i wódę, chłopaki też coś mieli skołować.

       Spytałabym się kto to wszystko wypije, ale to zbędne pytanie. W mieszkaniu Kurka jest już reszta siatkarzy i rzeczywiście, ja i Lola to jedyne kobiety w tym towarzystwie. Czuję się nieswojo, Lolicie to chyba bez różnicy. Śmiejąc się głośno z żartu opowiadanego przez Winiarskiego przygotowuje mi i sobie po drinku, po czym siada ze szklanką na kolanach u Grześka. Siadam obok nich, starając się zbytnio nie wyróżniać. Panowie piją kolejną kolejkę, ja ciągle sączę mojego drinka, wyłapując spojrzenia ze strony Zatorskiego, który tak jak ja jest raczej cicho. Lola postanawia wyjść na balkon na papierosa, dla towarzystwa bierze mnie ze sobą.

   -Ej, mon amour, uśmiechnij się trochę, mamy darmowy alkohol, korzystaj – podsuwa mi paczkę. Kręcę przecząco głową, podbierając jej papierosa. – Tak w ogóle, to chyba wpadłaś w oko Zatorskiemu.

   -Ta, zauważyłam – oddaję Loli fajkę. – Paskudności.

   -Co, papierosy czy Zatorski?

   -I jedno i drugie. Za to ty zachowujesz się nazbyt poufale.

   -Korzystam, póki nie ma Lilci. Ten debil nie widzi nic poza swoją Lilianką, także do głowy mu nie przyjdzie, że ja coś tam do niego ten tego. A ty też nie rozpaczaj, napij się to ci przejdzie. Co oni się tak na nas wszyscy gapią?

   -Obgadują nas, dziwisz się?

   -Jakoś nie zbytnio. Jak myślisz, kto się pierwszy upije?

   -Bartman, zaraz za nim Łomacz z Kubiakiem.

   -Też tak obstawiam a szkoda, bo mogłybyśmy się o coś założyć. No nic, chodź skarbie, wracamy.

      Nie lubię dymu papierosów, ale mogłabym jeszcze trochę postać na balkonie, zamiast wracać do środka. Kończę drinka, Kubiak proponuje, że zrobi mi kolejnego. Zgadzam się, potem nawet siadamy z boku i prowadzimy naprawdę miłą rozmowę dopóki nie przybiega nieco wstawiony już Zbyszek, że będziemy budować zamek z krzeseł i koców. Przyłączamy się do tego pomysłu, z bartkowej sypialni wszyscy razem tworzymy małe ‘królestwo’. Otwieram się, wreszcie zaczynam się śmiać, pozwalam nosić się Bartkowi na plecach, ale mimo to piję bardzo mało. W końcu wchodzimy wszyscy do środka, ledwo co się tam mieścimy, podając sobie butelkę wódki i karton soku. Towarzystwo szybko odpada, Lola usypia na podłodze w salonie oparta o Łomacza, na jej nogach głowę ma Możdżon, gdzieś pod balkonem śpi Kubiak z Bartmanem, reszta rozwaliła się na kanapach. Zostałam tylko ja i Bartek. Pomagam ogarnąć mu cały ten syf z salonu i kuchni.

   -Dziękuję za pomoc – uśmiecha się, gdy udaje nam się doprowadzić mieszkanie do jako takiego stanu. – To co, wino i idziemy do zamku?

       Uśmiechem zgadzam się na propozycję Bartka. Biorę od niego kieliszki, wchodzimy pod koc i przez parę minut nie mówimy nic. Bawię się światłem księżyca padającym na podłogę przez żaluzję, przepuszczam je pomiędzy palcami.

   -Strasznie się cieszę, że tu jesteś. Czekałem na ciebie, wiesz? – głos Bartka wydaje się być bardziej pociągający niż zwykle. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że on rzeczywiście jest taki, jakim go sobie wyobrażałam parę lat temu w liceum. Nigdy nie sądziłam, że choć raz moje wyidealizowanie będzie prawdziwe.

   -C’est super – przymykam na chwilę oczy, jakby to miałoby pomóc ustabilizować szybkie bicie mojego serca.

   -Puszczę ci coś, poczekaj – Bartek wyłazi z ‘zamku’, by za moment wrócić z komórką. Wsuwa się z powrotem obok mnie, grzebie w telefonie i puszcza piosenkę, którą doskonale znam na pamięć. Oboje nie zwracamy uwagę na rozwalone po całym mieszkaniu towarzystwo, zaczynamy śpiewać i mamy z tego ogromną frajdę. Potem Bartek puszcza Paktofonikę i próbuje rapować, ale bardziej niż rap wychodzi mu oplucie całej swojej twarzy. Wreszcie uspokajamy się, wyłączamy piosenki i kładziemy na plecach.

   -O czym teraz marzysz? – pyta mnie.

   -Je ne sais pas – mówię. – Może o tym, żeby sprawy między mną a moim facetem wreszcie się wyjaśniły?

   -Jest źle?

   -Nie wierzę, że ta papuga Łomomacz nic ci nie wypaplał.

   -Łomomacz?

   -Taaak, tak czasem nazywam Grześka. No więc?

   -No coś tam wspomniał.

   -I co o tym myślisz?

   -Nic ci nie powiem, bo jestem po alkoholu, dlatego wolę milczeć. Gdybym nie był po alkoholu to bym pewnie powiedział, że wszystko wam się ułoży.

   -Ale jesteś i uważasz inaczej, prawda?

   -Nic ci nie powiem, ale szkoda, by ktoś taki jak ty marnował się w związku, w którym nie czuje się dobrze. Ile wy już jesteście razem?

   -Ponad trzy lata. Ostatnio jak u niego byłam przez przypadek znalazłam pierścionek i myślałam, że może chce mi się oświadczyć…

   -Przyjęłabyś te oświadczyny?

   -Nie wiem. Pewnie w przypływie chwili tak, ale jeśli ma tak ciągle znikać i nie dawać znaku życia przez parę dni, to raczej byłby błąd. Był przy mnie przez rok, potem powoli zaczęło go braknąć. Może ma kogoś jeszcze na boku, nie wiem, szczerze, nawet nie byłabym zdziwiona.

   -Mówi ci, gdzie był?

   -Zwykle mówi. Raz koledzy go namówili, żeby polecieli na weekend do Paryża, no to poleciał. Beze mnie. Wysłał mi tylko fotkę spod Wieży Eiffla z pozdrowieniami. Przepłakałam cały dzień, przez dwa kolejne nie wychodziłam z domu. A on potem, jak gdyby nic, przyjechał i przywiózł mi miniaturkę Wieży. Teraz nie odzywa się trzeci dzień. Albo  czwarty? Nie wiem, od pewnego czasu nie liczę. Bo w tym chodzi o to, że jego dla mnie nigdy nie było. Jak ostatnio leżałam w szpitalu to dowiedział się tego od Lolity, kiedy właściwie miałam robiony wypis.

   -Co się stało?

   -Nieważne.

   -Dlaczego ty z nim nadal jesteś?

   -Może za bardzo się przywiązałam a może boję się być sama?

        Rozmowę przerywa nam czyjeś przebudzenie. Po krokach rozpoznaję Lolę, która zamyka się w łazience i wymiotuje. Wzdycham głęboko znając ten schemat na pamięć, zaraz wyjdzie, oznajmi co zrobiła a następnie będzie siedzieć i albo śpiewać, albo gadać, dopóki znów nie uśnie. Słyszymy kolejne kroki, w drzwiach staje Zbyszek i także nie wygląda zbyt dobrze.

    -Chce mi się rzygać – oznajmia. – Gdzie mogę?

    -Zapukaj do łazienki, Lolita tam jest, może cię zaprosi – odpowiada mu Bartek.

    -Idę zrobić im gorzkiej herbaty, powinno im się polepszyć – stwierdzam zdając sobie sprawę, że dzięki temu ucieknę od żałosnego wyżalania się Kurkowi. Idę więc do kuchni, udaję zajętą rozeznawaniem się po pomieszczeniu.

   -Robisz nam herbatę? – Lola siada na podłodze przy szafkach. – Bartman jeszcze rzyga. Kretyńsko wyszło, to ty miałaś się najebać, nie ja.

   -Nikt ci nie kazał tyle pić – wzruszam ramionami, podając jej szklankę z wodą. – Lepiej ci?

   -Odrobinę. Ty nie śpisz?

   -Gadam z Bartkiem.

   -On wygląda jak dzieciak, ale zachowuje się jak facet i naprawdę Val, zastanów się nad tym wszystkim, bo on się tobą zaopiekuje a ty potrzebujesz opieki i kogoś silnego w życiu. Gdyby nie Grzesiek ja bym to zrobiła, wiesz, jak bardzo cię kocham. Boże, ile on razy gadał dzisiaj o tej pierdolonej Lili! Tak strasznie się powstrzymywałam żeby się nie rozpłakać, ale nie o mnie teraz gadamy. Zaczęłam pisać w samochodzie piosenkę.

   -Pamiętasz ją?

        Lolita wychodzi i wraca z kartką. Uważnie czytam tekst, w którym w oczy rzuca mi się zdanie Wciąż myślę o tamtych nocach.

   -To o mnie, prawda?

   -O mnie też. W końcu obydwie myślimy o chwilach straconych dla kogoś, nie?

        Bartek z Zibim przychodzą w momencie, gdy woda zaczyna się gotować. Zalewam kubki i dosiadam się do nich. Zbyszek czyta dzieło Loli kiwając z uznaniem głową.

   -W chuj prawdziwe – mówi powoli. Lo opiera brodę o kolana i kiwa się na boki przyglądając mu się, najwidoczniej czeka na historię z jego życia, którą będzie mogła opowiedzieć w swojej kolejnej piosence. – Pamiętam, jak zostawiła mnie dziewczyna, przez miesiąc wystawałem pod jej blokiem.

   -Stalker – mruczę, językiem sprawdzając, czy mogę już upić łyka herbaty. – Jak się wtedy czułeś?

   -Beznadziejnie – wyznaje. – Ja tylko czekałem, ja nie robiłem nic więcej oprócz czekania.

   -I doczekałeś się?

   -Nie.

   -Ja tam będę czekał – odzywa się Bartek, ale tylko ja rozumiem co powiedział, bo Lola z Bartmanem proszą go o powtórzenie. – Oj nic, do siebie to powiedziałem – zbywa ich. Czuję się z tym niezręcznie, zostawiam niedopitą herbatę i kładę się spać. Przed południem budzi mnie czyjś dotyk palców na karku. Za sobą widzę Kurka, który na powitanie całuje mnie w skroń. Przez resztę pobytu w Bełchatowie staram się ogarnąć i udawać, że ten mały gest nie zrobił na mnie żadnego wrażenia. Przez połowę drogi do Gdańska kieruję ja, choć jestem beznadziejnym kierowcą i nie znoszę samochodu Łomacza, bo Lola wrzeszczała, że czuć od niego alkohol i ona z pijakiem jechać nie będzie. Zgodziła się na zmianę dopiero w Bydgoszczy, przy okazji oddając mi telefon. Włączam go, widzę dziesięć połączeń nieodebranych od Michała. Resztkami silnej woli dzwonię do niego dopiero w mieszkaniu. ‘Nie dzwoniłem, bo Tomka rzuciła Kaśka no i go tak pocieszaliśmy z klubu do klubu’ słyszę tłumaczenie a za chwilę wyrzut, że przecież ja też nie odbierałam, że tak się nie robi, że on się martwił.

   -Ty się martwiłeś? Nie odbierałeś przez cztery dni, co ja mam na to powiedzieć? Wysiadam, mam dosyć dawania tobie kolejnych szans. Zastanów się, czego ty chcesz od życia.

        Kończę połączenie bez pożegnania. Na wyświetlaczu miga koperta z wiadomością od Bartka. ‘Już mi Ciebie brakuje’. Mimowolnie przypominam sobie słowa Lolity i robi mi się strasznie źle i boję się, że skończę tak jak przed paroma tygodniami. Chowam się pod kołdrę by za chwilę spod niej wyjść, ubrać się i trafić wprost w ramiona Loli.

   -Życie jest ogólnie do dupy, Mała, ale ja tu jestem z tobą – gładzi moje włosy. – Ja tu jestem z tobą, nie rozklejaj się, bo ja też zaraz się rozkleję. Zobacz, jest ktoś, kto za tobą tęskni i to dla niego musisz to wszystko uporządkować. I masz mnie, masz Grześka i dla nas też musisz być silna, bo my drugi raz nie przeżyjemy tego, że możemy cię stracić.